Hoi Begrip,
Nog niet eerder was een brief van mijn hand aan jou gericht. Nu hoop ik dat mijn woorden bij jou aankomen en de wens dat jij wellicht voor die nodige verandering kan zorgen.
Inzien dat je er een aandeel in hebt!
Hopelijk heb je even de tijd om met aandacht deze brief te lezen want ik heb enorm veel vragen aan je. Hoe komt het dat ik je zo weinig om me heen zie? Ik begrijp dat er een heleboel aan de hand is in de wereld, in ons land, in onze stad, in ons dorp. Maar het kan toch niet zo zijn dat jij je hier helemaal niet mee bemoeit? Het kan toch niet zo zijn dat jij niet inziet dat jij hier een groot aandeel in hebt?
Misschien overvalt het je allemaal een beetje. Voel je je niet gezien of gehoord. Dat kan Begrip. Dat is ook zeker niet de bedoeling. Maar ik ken je als vriendelijk, met een open houding en juist degene die ziet en luistert. Ik wil nu heus niet invullen dat je alles afkeurt en niet openstaat voor een ander geluid of een andere visie, want zo ken ik je echt niet. Maar of dit de manier is Begrip…?
Waar vecht je voor?
Is het gemakkelijker om alles de rug toe te keren? Voelt het als opkomen voor jezelf? Voelt het als de waarheid? Voelt het als het goede doen? Voelt het als een opluchting als je liefde opzij zet? Is het vechten? Is het vluchten? Ik kan me voorstellen dat het vechten voor je principes heel vermoeiend is. En waar vecht je dan precies voor? En al dat vechten, werkt dat niet ook heel erg tegen je? Als je het aan mij vraagt denk ik dat zowel vechten als vluchten geen oplossing is.
Hoe zouden we zonder jou verder moeten Begrip? Als ik zo kijk naar de tijd dat we het al zonder jou hebben moeten stellen, denk ik dat geen optie is. Alsjeblieft Begrip, laat jezelf wat vaker zien. Gewoon zoals je bent. Met een open, vriendelijke houding naar dat wat is. Dat zou fijn zijn.
Liefs, Monique
